Evet bugün bir sonun başlangıcı aslında.Uğruna nice fedakarlıklara katlandığın,belkide babanın elini bir yere giderken bu kadar mutlu tuttuğun,mahalledeki maça giden abinin götüne yapıştığın,okul kıyafetlerinle kuyruklarda beklediğin,terk eden sevgiliden sonra sığındığın, mutlu olduğunda koştuğun,kederinde oturup ağladığın,her sezonunda,her maç gününde,her 90 dakkasında,her pozisyonunda sayısız anılar bıraktığın 'Mabed'e veda için geri sayımın başlangıç günü bugün.
Herkesin içinde kalan,her hatırlandığında o an ki heyecanı yaşarcasına anlatılan,bir maç,bir üçlü,bir omuz omuza vardır mutlaka Mabed'in içinde.Özdeşleşmektir aslında bu.Kendinden bişeyler bulursun her gelişinde,ilk gelirken ki heyecanı yaşarcasına.Kimler gelir,kimler geçer Mabed'den.Birileri gider stadın eskiliğinden dem vurur,birileri gider aralık soğunu dert yanar,birilerinin derdi yapılmayan transfer,birilerinin ki kötü giden takımdır.Aslında hepsi Mabed'den kaçış senaryolarıdır.Oysa ki hiç terk etmeyen sen umursamazsın pek bunları.Stadın köhneliğine nostaljik yaklaşır,aralık soğuna omuz omuzayı daha sıkı yapacağın için gülümser,transferi hiç sorgulamaz,hakkını verip yanilen takımını gözyaşlarınla alkışlarsın.Farklıdır işte bu yüzden senin için Mabed.Hiç kimsenin olmadığı kadar senindir çünkü.
Senin olan,sahiplendiğin,hayatının bir dönemini gömdüğün Mabed'e adına yakışır bir biçimde veda etme zamanı şimdi.Bu sezon her zamankinden daha çok bağıralım,anıları yad edelim,eskisi gibi sabahın köründe sokağa gelelim,her biten 90 dakikanın ardından eksilen güne üzülelim,başına,sonuna,ortasına koyulmak istenen endüstriyel yaftalara isyanımızı haykıralım.Çünkü;
'Bundan sonra olan hiçbiri,şimdiki kadar bizim olmayacak..'