Hoşçakal..

Baharın tam ortasında depresif duygularla ağlayan kalbimi elime aldım bugün.Saklamak veya başka bir yere koymak için değildi elbette bu.Bir gülüşüne hayatın anlamını yüklediğim,sanki onca sıkıntının içinden çekipte beni çıkaracağına inandığım insanın ellerine vermek istedim onu alıp kıracağını veya alıp sarılacağını veya hangi davranışta bulunacağını düşünmeden..

Avuçlarımın içinde sessizce verebileceğim herşey bu dedim başı biraz eğikçe.Anlamlandıramadı pek.Şu hayatta ne zaman herhangi bir kavramın anlamı olabildikki dedim kendimce.Düşündüğün gibi değille başlayan cümleler döküldü sonra teker teker.Verilebilecek yada istenen yada düşünülememiş daha ne vardı ki?Konuşmak,haykırmak istedikçe her bir cümlede içe doğru döndüm.Sustum,oda sustu uzunca bir süre.Sessizliği yıkacak birşey aradım hep ama o kadar çok canımız yanmış o kadar çok yılmışız ki bu sorunsallardan.Ayağa kalktığı anda dudaklarından dökülecek kelimelerde hala umudu arayan gözlerle baktım.İçine nefret yüklediğim kelimenin içinde umutsuzluğu buldum ' Hoşçakal..'

Umudunu git gite yitirmeye başladığın şehir diye aylar kimbilir belkide yıllar önce yazmıştım.Yolun sonuna gelinmişti aslında bu şehirde hala çaba ne içindi.Ama bir yan hep eksikti.Fakültenin o lanet yolunda,okulun keşmekeşe döndüğü dönemlerde not ve ders telaşında olan onlarca insandan farklıca aynı havayı teneffüs etmek,nadirende olsa gülüşünü görebilmek için neler yapmıştı bu beden.Boşunamıydı bunca çekilen bünyeye çektirilen çile?

Geriye dönüp bakılan iki yıllık rüyanın sona erişi bir Hoşçakalla bağlandı ve sonlandı.Bir şekilde kalacağım fakat bu hoş olmayacak,kısa bir süre sonra bu şehirden de gideceğim fakat hayatına hoş bir şekilde devam eden sen geriye dönüp yıllara baktığımda yıkıntıların arasında kalan ben olacağım.Hoşçakal..