diğerlerinden daha tanıdık değilsin artık bana. sanki gözlerini ilk kez görüyorum ürpertiler içinde, bakışların yabancı, sözlerin yalancı... içimde açılan koca oyukların üstünü kapatabilirmiş sandığın oradan buradan konuşmaların, kelimelere boğulmuş sessizlikten başka birşey değil. yüzüne bile bakasım yok, köşeye, duvarın oraya ışıksızlığına aldırmadan koyduğum kartlar gözüme çarpıyor... seni dinleyip bendeki yokluğunu daha da derinleştirmekten daha az acıtıyor üstündeki yüzlerce yazıyı okumak... sessizliğimin çığlıklarını yazılar bastırmasa heran kaçabilirdim oradan, tam hakettiğin gibi, tam nefret ettiğin gibi ve hiç yapamadığım gibi. o an aklıma geliyor, belki de hiç dönüp arkamı gidemediğim için bunca bağlandın bana. terk edilmeyeceğinin rehaveti kolayca parçalayıp savurma hakkıyla değişti ya da... bilmezsin ki, ben giderim senin ruhun duymadan... bakışların yumuşadı, yine o bilindik rahatlık seni sardı... ne acı, farkında bile değilsin kasırgalarımın... sevgim yazıların içlerine karıştı, ruhum o kanepeden çoktan kalkıp kaçtı... "sen artık bende yoksun..."dur...
This time I really wonder where you will go to my lovely when you are alone in your bed tonight..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder